Przyszedł taki dzień, gdy moje życie odwróciło się do góry nogami w tempie rollercostera powodującego strach i lęk co na mnie czycha za zakrętem.
Napad padaczkowy za napadem. Jeden, drugi, trzeci, czwarty. Brak reakcji na podany lek, kolejny napad!!! To już piąty, szósty… Karetka w drodze. 30 km na sygnale. Czas się dłuży. Szpital, kroplówki, leki, strach i obawa co dalej. Straszenie sondą dożołądkową, OIOMem, wprowadzeniem w stan śpiączki farmakologicznej. A wszystko takie niepotrzebne.
Wiara i nadzieja, to chyba najważniejsze uczucia towarzyszące mi w ciągu ostatnich 3 tygodni. To są dla mnie dwie iskierki światła w tunelu, które prowadzą przez najtrudniejsze chwile. To właśnie wiara dała mi siłę, a nadzieja wskazała drogę, pokazując mi, że nawet w najmroczniejszych chwilach istnieje promyk nadziei, aby nie poddać się w obliczu trudności życiowych.
Z jednej strony nadzieja, że będzie lepiej, że moje życie po wszystkich jego zawirowaniach na granicy załamania nerwowego wróci do stanu sprzed dnia kiedy wydawało mi się, że świat wali się na moją głowę wraz z kolejnym napadem i z kolejną nieprzespaną nocą czuwając nad łóżkiem dziecka. Wiara daje mi przekonanie i zaufanie, że będzie dobrze, bo być inaczej nie może. To tak jakby stać w kolejce po świeże bułeczki nie mogąc jeszcze poczuć ich smaku, ale wiedząc, że one czekają właśnie na mnie podczas, gdy ślina napływa mi strumieniami na samą myśl o zjedzeniu ich.
To właśnie wiara pozwoliła mi przetrwać chwile rozrywającego bólu, rezygnacji i totalnego zmęczenia, gdy będąc zamkniętą w czterech ścianach szpitalnej sali płacz i krzyk mojego dziecka rozrywał mi serce. To wiara każdego dnia daje mi nadzieję na lepsze jutro, które wierzę, że już niebawem nadejdzie niczym paczka zamówiona kurierem, choć jak pokazał mi wczorajszy dzień i kurier czasem spóźnia się lub termin dostawy zostaje przesunięty – w naszym przypadku o ponad miesiąc.
No ale nic, czasem warto czekać.
J. G.
